خیلی ممنونم ازتون، بله الان که جواب های شما رو گرفتم فهمیدم که واقعا به مراتب بهتر از فضای شفاهی و حتی مجازی به گونه چت هستش. چون به واسطه تاخیر و آگاهی از اینکه شخصی در لحظه قرار نیست جواب بدهد و شخص هم در لحظه منتظر جواب نیست میشود بهتر و هدفمندتر نوشت.

ممنون میشم اگه این لینک رو باز کنید و مطلب داخلش رو بخونید و در صورت امکان اگر نقدی داشتید کامنت بزارید یا همینجا جواب بدین

https://docs.google.com/document/d/1cWAzVBpWulpavPqQVPGIDpZbFFMHcgAfVnP828Go4tY/edit?usp=sharing

بله دقیقا اینطوره. میتونم اینطور بگم که شاید نتونیم برخی از موارد رو از جمله آنچه به واسطه مرگ آگاهی هست در نظر بگیریم، ولی غالب آنچه که داریم انجام میدیم از زمانی که به حد نسبی از آگاهی رسیدیم فرار از مرگ محسوب میشوند.

سلام
عبارتهایی مثل «بردار موازی» و «بردار زمانی» باید تعریف بشه. اما اینکه بگیم پیش از این چیزی که الان بهش میگیم «زندگی» یک چیز دیگری بوده به نام «مرگ» و بعد از اینجا هم برمیگردیم به همان «چیز» که نامش مرگ است، به فهم امروز من قابل رد کردن نیست. همانطور که در اپیزودی از انسانک هم نام اپیزود رو : مرگ [زندگی] مرگ گذاشتم. انگار زندگی یک براکت وسط مرگ هست اما نمیتونم این رو به عنوان یک گزاره ثابت کنم. چون تا وقتی «چیستی» مرگ رو ارائه نکردیم مقدمه ای برای اثبات «این همانی» هم نداریم که بگیم بعدش هم مثل قبلش هست.

پاورقی: همین کامنت فضای مناسبی است برای اینکه با جزییات مکاتبه داشته باشیم. به مراتب دقتی بیش از فضای شفاهی داره و من همچنان در خدمتم

سلام
میتونیم به این نکات هم فکر کنیم
دامنه غریزه تا کجاست؟ گریه کودک غریزی است، میل به امنیت غریزی است، جفت خواهی غریزی است، توالد و تناسل غریزی است. آیا غریزه شامل بر تمام امیال و کشش‌ها و کوشش‌های آدمی است؟
فرض کنیم که پاسخ «بله» است. تمام اینها رو هم به نحوی در سایر حیوانات می‌بینیم. چه تناقضی با مدعای ما داره که بگیم تمام اینها در گریز از مرگ است. با این تفاوت که انسان میداند در گریز از چیست اما حیوان نمی داند. در واقع مرگ گریزی مشترک میان انسان و حیوان است اما «مرگ آگاهی» اختصاص به انسان دارد. اینجا مرگ آگاهی به معنی فرار آهو از شیر نیست بلکه اندیشیدن به چیستی و چرایی «مرگ» اختصاصی انسان است.
اینطوری میتونیم جمعبندی کنیم؟

عاقا من دارم برای بار چندم این اپیزود رو گوش میدم و باورتون شاید نشه که من الان تو فاصله پونصد متری خونه ماشین رو زدم کنار که این متن رو بنویسم، این که شما گفتید که به استناد به اینکه ما وقتی نوزاد هستیم گریه میکنیم تا به ما غذا بدن، امنیت بدن و …، بیشتر یک امر غریضیه به نظرم که اساسش بر میگرده به تکامل و گونه های مختلف که در حالت هایی که احساس گرسنگی میکردن چه ری‌اکشنی نشون میدادن و ما از تبار اون هایی هستیم که گریه کردن یا به هر شکل دیگه‌ای ری‌اکشن نشون دادن و این به منزله مرگ آگاهی غریزی ما و دلیلی دال بر فرار ما از مرگ به سوی روزمرگی و زندگی نیست.

لطفا هر موردی که به این نوشته وارد هست رو بنویسید که من بتونم آگاه بشم ازش.

بعد از پ.ن ها لازمه ی موضوع دیگه رو هم بیان کنم که خب شما گفتید که نداشتن و نبودن چیزی که میدانیم هست میشود سائق ما به سمت به دست آوردنش یا همان میل ما، خب ما الان مرگ رو نداریم، چرا میلی برای به دست آوردنش نداریم؟
شاید هم داریم و اصلا سوالم خطاست، چون آمار ثبت شده خودکشی داریم، پس با این حساب، چرا میل به مرگ قبیح خونده میشه و در هیچ فرهنگ و … قابل قبول نیست؟