دیدگاه‌ها برای: جرعه 43: کارشاد

توسط: فاطمه حقوقی

فاطمه حقوقی — Wed, 06 Nov 2024 10:05:04 +0000

لینک ایمیلم رو زدم ولی هنوز میگه در انتظار تایید

توسط: محمد رضا وهابی

محمد رضا وهابی — Sun, 07 Apr 2024 08:20:39 +0000

سلام خدمت شما
لطفا متن این اپیزود و بعدی ها را هم بگذارید. چون من متن را در جایی کپی می کنم و متناسب با فهم خودم چیزهایی که لازم دارم باقی می گذارم و مختصر می کنم و این می شود مرور مجدد اپیزود.
ممنون از شما

توسط: نبوی

نبوی — Mon, 27 Nov 2023 10:31:22 +0000

سلام وقت شما بخیر نمیدونستم راه ارتباطی انسانک کجاست ، پس اینجا نوشتم. میشه لطفا درباره ی “هیچ” و “تعهد” ، پادکست بدید؟ ممنونم

توسط: بابک احمدی

بابک احمدی — Mon, 10 Jul 2023 20:28:00 +0000

به هرزه بی می ومعشوق عمر می گذرد
بطالتم بس ! ازامروز “کار” خواهم کرد

توسط: امیر

امیر — Thu, 29 Jun 2023 16:03:57 +0000

درود برشما
طولانی نمی گم چون بحث زیاد است …
حالا تعریفی بهتر از کار ارائه شد .
اصولا هیچ پدیده قابل مشاهده عملی یا ذهنی را نمیشود مطلق قضاوت کرد . هر چه را که بشر فهمیده و درک کرده تا به امروز حاصل تلاش و رشد فکری او بوده و همه دارای دلیل و شان وجودی هستند .

توسط: حسام ایپکچی

حسام ایپکچی — Mon, 19 Jun 2023 19:11:55 +0000

در پاسخ به رضا کیانی.

سلام بر شما
مقایسه انسانک و می از اساس صحیح نیست
اگر این دو از یک سنخ و سطح بودند که چه نیازی به تفکیک و ساختن دو پادکست جدا بود؟
انسانک دیوان صوتی حسام ایپکچی است
می؛ متن‌خوانی تالیفی در حاشیه جستاری از شوپنهاور
انسانک به ترتیب دغدغه و فهم مولف
می به ترتیب مباحث مطرح شده توسط نویسنده کتاب
انسانک «اپیزود» دارد و هر اپیزود مستقل آغاز و تمام می‌شود
می جرعه‌جرعه است و هیچ جرعه‌ای پایان نیست و مسیر طوفان‌فکری است
حال اینکه جرعه‌ای عمیق یا سطحی است کاملا موکول به برداشت مخاطب است اما مقایسه این دو فضا با یکدیگر روش ارزیابی دقیقی نیست

توسط: رضا کیانی

رضا کیانی — Thu, 15 Jun 2023 20:31:24 +0000

سپاس از زحمات شما جناب ایپکچی
دو بار در خصوص تنهایی نظر دادم
برای نظر دادن کلی با خودم کلنجار رفتم چون پادکستهای تولیدی شما اینقدر ارزشمندند که نگاه انتقادی سلبی رو خیلی نمی‌پسندم. به نظرم این جرعه و چند جرعه قبل چه از نظر موضوع و چه از نظر دیدگاههای خودتون درمجموعه انسانک و می فاصله زیادی گرفته (هم از نظر عمق و هم از نظر نوع نگاه ) و به نوعی به سطحی نگری مبتلا شده
مثلا نگاهتان به کار در ابتدای جرعه و مقایسه کار فعلی اغلب انسانها با برده‌داری خیلی دور از واقعیت است. مثلا اینکه اگر بخواهید حداقلهای زندگی رو داشته باشید نباید مجبور باشید که کار کنید. این همه منابع هست و مال همه هست و برای تامین حداقلها کافی هست !! این مطلب اصلا با واقعیت همخوانی ندارد. جامعه مدرن به این نتیجه قطعی رسیده که سرمایه اصلی کشورها و یا به طور صحیح جامعه انسانی نیروی کارآمد انسانی هست نه منابع طبیعی
به طور مثال آیا فکر می‌کنید که اگر همه منابع همین ایران که دارای منابع زیادی هم هست رو بدهیم دست یک کشور یا سازمان بسیار کارآمد خارجی می‌توان از فواید آن حتی 20 درصد حداقل‌های مطرح شده رو تامین کرد
اپیزودهای محشری مثل مشکله معاش یا آداب حق طلبی (یادم هست در این اپیزود مطرح شد که هر که امد و فریاد فلان و فلان برای مردم داد رو که نمیشه حق طلبی نام داد و فریب هست ) یا اپیزود اسبها ؟ یا …
به نظرم من کار برای جامعه انسانی بدون وجود دلایل مثبتی که گفتید و کاملا صحیح هست به دلیل طبیعت جهان لازم است . مشکل در نگاه به کار هست از نظر من شوپنهاور وقتی کتابهای فلسفی با این حجم می‌نویسد یعنی کار با حجم چندین برابر کار یه ادم معمولی ولی چون مزد نمیگیرد اسمش رو گذاشته احتمالا فراغت
یا حسام ایپکچی وقتی انسانک و می رو تولید میکنه اسمش حتما کار هست که دستمزدش رو یا باید جامعه شنوندگان بدهند یا دولت مثل پادکست رواق که یکجوری تبدیل به کار هم میشه

کار لازم است ولی عدالت در حقوق و دستمزد بحث دیگریست. مگر جامعه انسانی بدون کار پابرجا میمونه مگر موجودات زنده بدون کار قابل دوام هستند. حال میشه راجع به مشکلات کار و بهبودش اقدام کرد. کارشاد هم شاید یه نمونه بهبود باشه ولی اگر اینطور نبود، حتی کاراندوه !! هم باید انجام شود
مطلبی قبلا خوندم در جایی که خیلی جالب بود: پادشاهان گذشته بزرگترین حامی هنر فاخر بودند. چون هنر فاخر توسط مردم حمایت نمیشد. هنرمندان و نویسندگان باید بدون کار بتونن تولید هنر و اندیشه کنند و این هست به نظرم احتمالا نظر شوپنهاور

توسط: علی نمازی

علی نمازی — Tue, 13 Jun 2023 07:34:38 +0000

ممنونم. من هم بیشتر می‌پسندم این رو که کار رو مطلقاً رد نکنیم و به‌معنایی بپذیریمش و به‌معنایی نه. فراغت رو هم به‌معنایی گوهر بدونیم و به‌معنایی نه.
اما، سؤال دیگه‌ای دارم که همیشه ذهنم رو درگیر می‌کنه و اشارهٔ مجدد شما به انسان فرزی یادم انداخت که بپرسمش.
معیار بطالت بودن یا نبودن فعل چیست؟