من فکر می‌کنم زنده، اون چیزی هست که استمرار داره! و استمرار داشتن مستلزم داشتن «امید» هست.
مادامی که من نفس می‌کشم، علائم حیاتی دارم، اما امیدی در وجودم نیست، انگار اصلاً زنده نیستم!
اینجاست که اصطلاح «مرده متحرک» شکل می‌گیره.

فکر می‌کنم تفاوت ما و حیوانات اینه که ما امید رو خودمون در خودمون ایجاد می‌کنیم، اما حیوانات اون رو به‌طور غریزی دارند.

سلام فاطمه جان.
به نظر من تجربه زیسته هر آدمی با آدم دیگه در سطح خودش مقایسه میشه. حتی از اونم فراتر، هر آدمی با خودش مقایسه میشه!
درسته که کودک کار رو نمیشه با آقازاده مقایسه کرد، اما بین دوتا کودک کار که همکارند، یکی شاید موندن تو همون سطح رو بپذیره، و اون یکی دنبال راهی برای رهایی و پیشرفت بگرده.
یکی بره سمت ماشین‌های لوکس که پولی ازشون دربیاره، و اون‌یکی با آدم‌های آشنا دوست بشه و ازشون بخواد براش کتاب بیارن!!!
از این مثال‌ها کم نداریم! همون آقازاده‌ها هم توشون هست کسی که دغدغه جامعه و بشریت داره. کسی هم هست که معتاد شده و به فنا رفته.
آدم‌ها بسته به شرایطشون، راه‌های زیادی جلوی پاشون هست‌. این به اون آدم‌ها برمی‌گرده که کدوم راه رو انتخاب کنن

البته این یک بعد ماجراس… قطعاً ابعاد دیگه ای هم هست

با شما موافقم

از برادر عزیزم آقای ایپکچی کمال امتنان و تشکر را دارم.